Όρθρου βαθέος

εκείνο που σ'εμένα
συγκινούσε
- και συγκινεί πάντοτε -
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Aβραάμ Λίνκολν

μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούντζινό μου άγαλμα
σε μίαν οποιαδήποτε πλατεία του Πειραιώς
εναπόθεσαν
στα πόδια μου
σιωπηλά
κάτι
που έμοιαζε
- δεν εδιάκρινα καλά πάν'απ'το βάθρον -
σαν λείψανο
σα χάλκινο
μαγκάλι
μ'αναμμένα κάρβουνα

περίμενα να νυχτώση καλά
κι'όταν επλησίασα
να δω
διεπίστωσα
- με τι χαρά -
ότι δεν είταν τίποτ'άλλο
παρά
τα μαύρα μάτια της γυναίκας π'αγαπώ
που
ελάμπανε
μέσ'στο
σκοτάδι



(από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977)
Νίκος Εγγονόπουλος