Το ξέρω καλά: τον καλότυχο μονάχα
Αγαπάνε. Τη δική σου φωνή
Ακούν ευχάριστα. Το δικό σου πρόσωπο είναι ωραίο.
Το σακατεμένο δέντρο στην αυλή
Δείχνει τη χέρσα γη, κι όμως
Οι περαστικοί σακάτη το φωνάζουν.
Και με το δίκιο τους.
Τα πράσινα πλεούμενα και τα χαρούμενα πανιά του καναλιού
Δεν τα βλέπω. Απ’ όλα
Ξεχωρίζω μονάχα των ψαράδων το σκισμένο δίχτυ.
Γιατί μιλάω μόνο
Για τη σαραντάρα νοικοκυρά που έχει καμπουριάσει;
Τα στήθια των κοριτσιών
Είναι ζεστά όπως πάντα.
Μια ρίμα στο τραγούδι μου
Σχεδόν αυθάδεια θα τη θεωρούσα.
Μέσα μου μάχονται
Ο ενθουσιασμός για τη μιλιά που ανθίζει
Και ο τρόμος από τα λόγια του μπογιατζή,
Μα είναι το δεύτερο μονάχα
Που στο γραφείο με καθίζει.
Bertold Brecht